Sürekli aynı yere dönmek hiç de iyi hissettirmiyor. Bugün bu şarkıyla bir anda hep aynı yere geri döndüğümü ve her seferinde kendi içimdeki bu hisle baş başa kaldığımı tekrar tekrar anladım. Bazı şarkılar zamansızken bazıları da belli anlara döndürüyor işte. Ama benim şu an yaşadığım zamansızlık. Sanki yıllardır hep aynı yerdeyim. Aynı kişi değilim, aynı yerde, aynı yaşta değilim. Yine de hep değişmeyen, zamana rağmen değişmeme rağmen aynı kalan bir şey var. Bazen kendimden nefret etmeme sebep olan bazen beni bıktıran hatta çoğu zaman kendime kızgın olmamı sağlayan bir şey. Ne büyük ne de küçük bir duygu. Hep içine düştüğüm, asla hayatımdan kaybolmayan ve beni yok eden. Bana yerleşmiş bir kaygı durumu sanki. Yüklenmiş bir çip. Ne çikolatayla çözülüyor ne de insülin ile. Bana yüklenen bu belli rollerin dışında başka bir rol alamayacak mıyım acaba? İnsanın kendine çözüm olamaması en büyük sorun bence. Bunun -bu çıkamadığım yerde- hep takılıp kalması çok büyük sorun. Ne dünyevi sorunlar ne de küçük insancıl duygular. Çok daha ağır bence kendinle çelişmek. Peki kabahat kendinde midir kendini sevmediğin için : https://open.spotify.com/intl-tr/track/3mzwmQY8YEqruOTlOg1QCb?si=b0bbda0f57a8492e
Ayrılık Kol GeziyorAcılar Pek YakındaBu Filmi Görmüştüm BenSenden Önce DefalarcaAğlama Yüreğim Yar GelmezGelse De Artık Fark Etmez
Ha Döndü Dönecek Ömür BitiyorKış Ortasında Bahar GelmezAh Kaçıncı Darbe BuAh Bu Kaçıncı PerdeAnlamıyor YüreğimGel De Kendin SöyleBilirim Son Perde BuHaydi Git Sakın DurmaTanıdım Birçok GidenSenden Önce Vefasızca