Belki rahatlarım diye geldim buraya. İçimdeki psikolojik savaş iyice çekilmez bir hal aldı. Ne günlük yaşam kaldı ne de akıl. Beterin beteri var biliyorum. Önümde daha kötü günlerin olduğunu bilmek çok kötü. Tweet üstüne tweet geliyor. Ölümler başladı. Sevdiklerim lanet para yüzünden evden çıkmak zorunda. Hiçbir şey yapamıyoruz. Hiçbir şey. O kadar küçüğüz ki evrende. O kadar hiçiz ki. Kimse farkında olmadı ama. O yüzden bu noktadayız.
Lütfen ama lütfen evinizden çıkmayın. Çıkmayın ki yaşamak isteyen insanlara bir şans vermiş olun. Bana benim gibi kronik hastalıkları olanlara yardımcı olun. Yaşlılara, sevdiklerinize şans verin. Evet belki olacaklara biz karşı koyamıyoruz. Ne denirse hakkımızda o gerçekleşiyor. Ama tedbir bizden değil mi? O bize düşen sorumluluk değil mi? Lütfen çıkma evinden şu berbat dönemde.
Moral bozmak yok diyen insanlar var hala çevremde. Neyin morali bu pardon? Nasıl hiçbir şey yokmuş gibi davranayım. Acı ve ölüm bu kadar yakınımdayken nasıl durayım duygusuz gibi. Ben yıllardır acı ve ölümle burun buruna yaşıyorum ama sevdiklerim. Ailem, akradaşlarım, sevdiklerim, ve daha bir çok insan... Nasıl göz ardı edeyim yaşadıklarımı. Ben daha deprem korkusunu atlatamamışken nasıl rahat olayım. Nasıl ders çalışayım? Nasıl olmayan geleceğimi düşüneyim. Nasıl devam edeyim olmayan hayatıma?
Bana bunun gibi şeyler söyleyen herkes yaşamda belli bir yol almış kişiler. Hayatta bir düzenleri var. Yaşanmışlıkları var. Ya ben ve benim gibi olanlar. Hayattan ne gördük ki biz. Ne yaşadık daha. Ne yaşayabildik. Kaç insan girdi hayatımıza. Kaç şehir gezdik mesela? Kaç şarkı dinledik? Kaç kişiye sarıldık? Kaç kere güldük ki???
Canım çok yanıyor. Hiçbir şey düşünemiyorum. Uyuyamıyorum. Bitkiler gibiyim. Koyulduğum yerde aklım olmadan duruyor gibiyim.
Asla çıkamayacağım bir kuyudayım. Daha da derine saplanıyorum gün geçtikçe. Normal durumda bile bunalımlarımla başa çıkmayan ben bununla nasıl savaşayım? Nasıl dik durayım?
Bu yazımın üstünden aylar ve yıllar geçtiğinde tekrar okuyor olursam ne oldu Elif? İyiye mi gitti yoksa gerçekten asla çıkamayacağın bir kuyuya mı düşmüşsün?
18.03.2020 23:48
Lütfen ama lütfen evinizden çıkmayın. Çıkmayın ki yaşamak isteyen insanlara bir şans vermiş olun. Bana benim gibi kronik hastalıkları olanlara yardımcı olun. Yaşlılara, sevdiklerinize şans verin. Evet belki olacaklara biz karşı koyamıyoruz. Ne denirse hakkımızda o gerçekleşiyor. Ama tedbir bizden değil mi? O bize düşen sorumluluk değil mi? Lütfen çıkma evinden şu berbat dönemde.
Moral bozmak yok diyen insanlar var hala çevremde. Neyin morali bu pardon? Nasıl hiçbir şey yokmuş gibi davranayım. Acı ve ölüm bu kadar yakınımdayken nasıl durayım duygusuz gibi. Ben yıllardır acı ve ölümle burun buruna yaşıyorum ama sevdiklerim. Ailem, akradaşlarım, sevdiklerim, ve daha bir çok insan... Nasıl göz ardı edeyim yaşadıklarımı. Ben daha deprem korkusunu atlatamamışken nasıl rahat olayım. Nasıl ders çalışayım? Nasıl olmayan geleceğimi düşüneyim. Nasıl devam edeyim olmayan hayatıma?
Bana bunun gibi şeyler söyleyen herkes yaşamda belli bir yol almış kişiler. Hayatta bir düzenleri var. Yaşanmışlıkları var. Ya ben ve benim gibi olanlar. Hayattan ne gördük ki biz. Ne yaşadık daha. Ne yaşayabildik. Kaç insan girdi hayatımıza. Kaç şehir gezdik mesela? Kaç şarkı dinledik? Kaç kişiye sarıldık? Kaç kere güldük ki???
Canım çok yanıyor. Hiçbir şey düşünemiyorum. Uyuyamıyorum. Bitkiler gibiyim. Koyulduğum yerde aklım olmadan duruyor gibiyim.
Asla çıkamayacağım bir kuyudayım. Daha da derine saplanıyorum gün geçtikçe. Normal durumda bile bunalımlarımla başa çıkmayan ben bununla nasıl savaşayım? Nasıl dik durayım?
Bu yazımın üstünden aylar ve yıllar geçtiğinde tekrar okuyor olursam ne oldu Elif? İyiye mi gitti yoksa gerçekten asla çıkamayacağın bir kuyuya mı düşmüşsün?
18.03.2020 23:48