Bugün yeni bir şey öğrendim kendimle ve sağlığımla ilgili (Bunu şimdilik açıklamak istemiyorum). O salona, o ana geri döndüm bunu bugün yaşarken. Aynı yüz, aynı kelimeler... Bu sefer bir şey farklıydı ama acı yoktu bedenimde. Haykırış yoktu kabulleniş vardı. Acıyla yaşamayı öğrendim ben bu bedende. Dayanmayı öğrendim. Nasıl sessizce yaşanır, nasıl sessizce haykırılır onu öğrendim.
Benim çocukluğum olmadı. Hastanelerde doktor odalarında, hastanenin mavi koridorlarında geçti çünkü. Benim çocukluğum elimdeki iğnelerle geçti gitti. Beni ben yaptı ama. Hayata dayanmayı öğretti. Acı ile yıkılmamanın yolunu buldum ben diyabetimle. Beni güçlü, dik duran bir kadın yaptı. Sert kişiliğim de bundan ileri geliyordur belki. Şimdi diyeceksiniz ki ne var diyabette. Öyle olmuyor işte. Sana küçük bana dağ geliyor. Çünkü cildime batırdığım her iğneyi ben hissettim. İstediğimi yiyemedim. İstediğim kadar spor yapamadım. İstediğim yere gidemedim. Yeri geldi uyumadım, hiperglisemiden uyumamam gerekti, kan şekerimi gece boyunca kontrol etmeliydim. Hipoglisemiyle yeri geldi gece ya da sabah ölümle burun buruna geldim. Pes mi ettim peki. Hayır!! Durmadım, duramazdım. Yaşama tutunmak için duramazdım ki.
Şimdi bakıyorum da o küçük kız çocuğu önüne gelen her şeye kafa tuttu. Umutsuzluğa hiç düşmedi. Bu hale gelene kadar neden durmadım bir kez olsun. Bunun cevabını umarım kendime verebilirim. Bu kez başka bir şeye kafa tutmaya hazırlanıyorum. Kendimde başka bir şey deneyeceğim. Yine yıllarca sürecek, belki onun da yerine geçecek bir şey elbet gelecek buna inanıyorum. Bakalım neler değişecek. Beni zora mı sokacak, rahata mı erdirecek? Dileğim her şeyin iyisinin ve hayırlısının olması.
Yine bir hastane serüveni yazmayı düşünüyorum. Elbette bu sefer geçen seferki gibi en sona bırakmazsam hissettiklerimi. Yine burada hemen hemen aynı dönemde yeni bir hastane yayınımla haftaya pazartesi görüşmek üzere. Kendinize çok iyi bakın..
Şimdi bakıyorum da o küçük kız çocuğu önüne gelen her şeye kafa tuttu. Umutsuzluğa hiç düşmedi. Bu hale gelene kadar neden durmadım bir kez olsun. Bunun cevabını umarım kendime verebilirim. Bu kez başka bir şeye kafa tutmaya hazırlanıyorum. Kendimde başka bir şey deneyeceğim. Yine yıllarca sürecek, belki onun da yerine geçecek bir şey elbet gelecek buna inanıyorum. Bakalım neler değişecek. Beni zora mı sokacak, rahata mı erdirecek? Dileğim her şeyin iyisinin ve hayırlısının olması.
Yine bir hastane serüveni yazmayı düşünüyorum. Elbette bu sefer geçen seferki gibi en sona bırakmazsam hissettiklerimi. Yine burada hemen hemen aynı dönemde yeni bir hastane yayınımla haftaya pazartesi görüşmek üzere. Kendinize çok iyi bakın..