''Neyi düşünüyordum da canım yandı gene kendimi burada buldum?'' ↫엘리프 일기 ↫Elif'in Günlüğü ↫Elif's Diary

Biraz her şeye ara verip susmak bana iyi gelir diye ummuştum. Sessizlik bana gerekli gibi gelmişti. Uzun süre oldu ben hayatı bırakalı. Hayat geçiyor hala oysa ki. Yaşam devam ediyor evrende. Bense hala neyi bekliyorum belirsiz. Hep derler ya zamanını bekliyorum diye zamanı var mı hayatın? Nasıl anlayacağım bunu. Giden benden gidiyor o belli. Ben neye karşı duruyorum peki? Neyi yanlış görüyorum. Harekete geçmek için beklediğim zaman. O zaman geri gelmeyecek, giden gidiyordu hani. Ne yazıyorum şu an gerçekten fark edemiyorum. Ne yazmak istemiştim yeni bir sayfa açarken. Neyi düşünüyordum da canım yandı gene kendimi burada buldum?
Buraya keşke gelmeseydim. Buraya gelene kadar karşı dursaydım bazı şeylere. Hayır demeyi bilseydim keşke. Öğrenebilseydim reddetmeyi. Evet demenin bu kadar zor olmadığını anlayabilseydim. Kendi yoluma kendim karar vermiş olsaydım yine de burada mı olurdum bunu keşke yaşayarak görseydim. Yardım çığlıklarımı duyan olsaydı da bir şey değişir miydi bende? Kendi içime sığındığımı fark eden olsa. Şu an anlıyorlar ama o zaman anlasalardı zor durumda olduğumu.

Ben yanlış seçimlere gitmeden beni geri çeviren biri olabilseydi hayatımda bunları yaşamazdım belki. Kişiliğim çok daha özgür biri olabilirdi gibi. Bastırılmış kişiliğimle başbaşayım. Olmak istediğim yerde değilim. Olmak istediğim kişi değilim, içimden geldiği gibi davranmıyor oluşum da beni çok yıpratıyor. Bir kalıbın altındayım. Verilen şekilden fazlası olamam.