Şiirleri, şairleri anlayamadığımı düşünürdüm hep. Yanılmışım. Aslında ne yaşıyorsan okuduğun şiire öyle anlamlar veriyorsun. Sonra bakmışsın tam seni okuyor o satırlar. Ruhunu sakinleştirecek güç belli ama yanına neler ekliyoruz neler. Bazen asıl okumamız gerekenleri okumuyor, görmüyor bizi çocuk gibi oyalayacak şeylerin peşinden koşuyoruz çoğu zaman. Elbette yanlış giden bir şeyler var. Fark edemiyoruz. Gözlerimizi kısıp, kulaklarımızı tıkıyoruz. Aslında bizi bekliyor. En başından beri. Sakince gideceğimiz zamanı bekliyor. Elimizin tersiyle işimize gelmediği için ansızın itiyoruz. Ah ah bilinçaltı %80 keyfimizi düşünüyor. Ne çok şey saklı dolaplarda. Hiç gün yüzü görmeyen, sürekli itilip bir kenara bırakılan ne çok doğru var o çekmecelerde.
En kötü şeylere bayılıyoruz. Güzel şeyler bize çok zor geliyor. Hareketlenmek, silkinmek zor geliyor.
Biz ne zaman bu kadar kötü olduk?
Doğrular bize garip geliyor. Kötülükler, aldatmacalar, kalp kırmalar peş peşe gelirken neden sorgulamıyoruz? Elimizdeki düzeni, rahatlığı neden kötüye kullanıyoruz? Ya da neden kullanmıyoruz? Kendimizle ilgilenmek dururken gözlerimiz neden hep arayış içinde. Kendimle başlamalıyım dedim hep kendime. Bunu isterken doğruyu yaptığım için, düzgün davrandığım için insanlar tarafından dışlanacağımı bilmiyordum. Hiç kalabalık bir çevrem olmadı bu yüzden. Belki kişiliğim, dilim, davranışlarım, ahlakım bozuk olsaydı en değer gören insan olurdum. Ya da köşeye atılmazdım belki de. Ama hiçbir zaman bunu seçmedim. İyiliği, güzelliği, saflığı yaşatmak istiyorum. Değişen değerlerin aksine ben iyi olmak istiyorum. Değerlerimi, benliğimi, karakterimi kaybetmeden. Yanlışlarımı görebilen biri olmak istiyorum. Cinsiyetçiliğin, siyasetin, yolundan sapmış din belirleyiciliğinin tuzağına düşmeden aklım ile yürümek tek hedefim. ''Her şeyin bulunduğumuz zamana ait olduğu bu yerde neyin hesabını yapayım ki?''