⇀Ruhum daracık bir geçitte şimdi. Sıkışıp kalmakla, kurtulmak arasında bir yerde↼ ↫Elif'in Günlüğü ,↫ Elif's Diary, ↫엘리프 일기
Hedefin kolay olmayacak.
Kendime yazmışım bunu. Zamanlar zamanlar önce. Gerçekten de hiçbir şeyim kolay olmamış benim.
Gelecekten ne gelir bilmem ama hayallerim yok olsun, canlı ruhum biraz daha sönsün istemiyorum. Düzen, tertip manyağı ben. Neyi iyi yapmışım bu güne kadar. Neyde başarılı olmuşum. Okul hayatını bir önemsemişim ki. 12 Yıllık eğitim hayatım boyunca bir gün okula geç kalmamış, okul kıyafetinin düzeninden ödün vermemiş, kimseye kafa tutmamış, belim kopana kadar tam tamına kitaplarını taşımış ben ne kazandım ne de kaybettim.Bunların tam tersini yapan insanlara da aynısı olduğu gibi. Düzen-disiplin neden var o zaman? Adalet dediğimiz şey neden yok? Kurallara uyan ve uymayan insan arasındaki fark nerede? Başta öğretmenlerin sonra herkesin dediği ben kimsenin hakkını kimseye yedirtmem lafı nerede kalıyor? Çırpınıp durmuşum boşa. Okul düzendir demişim hep. Bastırmışım kendimi daracık satırlara. İçimden gelenleri söyleyememişim hiç. Kendi seçimlerimi yapamamışım. Hep tertip-düzen adı altında yönetilmişim. Ben düzgün olursam çevrem de düzgün olur diye yola koyulmuşum. Ama hiçeymiş. Canım yanmış, ezilmişim hep. Kendini çok iyi sananlar tarafından. Durdum hep yeni anladım. ''Durmam lazım'' benim sorunum bu sanıyordum ama aslında zaten duruyormuşum.
Kendim olamadım ben. Neden olamadım. Hep isteklerimden vazgeçtim. Hep mutsuz olmayı -ağlamayı seçtim. Herkes gibi olmaktan kaçtım. Kalabalık içine girmekten geri durdum. Elime kalem alıp yazmayı öğrendim. Sonra beni böyle de dinlemediklerini anladım. Anlattım, konuştum ve dalga geçildim. Düzen ve kurallar buysa ben bunda yokum yeni anladım. İğrençlikler dolu insanlarla aynı kefeye konuldum. Onların iğrençliklerinden güzellikleri seçemedim. Kendimi daha da kapattım. Kimsenin olmadığı bu yere.
Duvarlarım var benim. Kesin sınırlarım. İçimden atamadığım travmalarım. Kinim, nefretim.
Beni ben yapanlar hep kötü diye nitelendirebileceklerim mi? Benden iyi bir insan çıkar mı merak ediyorum. İyi de derecelendirilemeyecek kadar zor bir kelime oldu aslında. Çabalarım devam etse nereye varırım. Yazmaya devam etsem beni duyan olur mu? Benimle aynı yerde olan var mı? Ya da kendini benim hissettiklerim gibi hisseden. Beni duyan?
Ruhum daracık bir geçitte şimdi. Sıkışıp kalmakla kurtulmak arasında bir yerde. Yalnız bir kadın olup, her şeye küsüp devam mı etmeliyim? Satırlarda var olarak devam edebilir miyim? Hayatın çarpıklaştırdığı her şey için savaşmaya gücüm var mı bilemiyorum. Güçlüsün derken bile kendime aslında çok çok güçsüz olduğumu biliyorum. Direnmeye çalışıyorum bazı düşüncelere. Kendime.
Sonra diyorum ki hayat zor ama yaşamak gerçekten muhteşem... İyi insanlar hatırına...
Kendime yazmışım bunu. Zamanlar zamanlar önce. Gerçekten de hiçbir şeyim kolay olmamış benim.
Gelecekten ne gelir bilmem ama hayallerim yok olsun, canlı ruhum biraz daha sönsün istemiyorum. Düzen, tertip manyağı ben. Neyi iyi yapmışım bu güne kadar. Neyde başarılı olmuşum. Okul hayatını bir önemsemişim ki. 12 Yıllık eğitim hayatım boyunca bir gün okula geç kalmamış, okul kıyafetinin düzeninden ödün vermemiş, kimseye kafa tutmamış, belim kopana kadar tam tamına kitaplarını taşımış ben ne kazandım ne de kaybettim.Bunların tam tersini yapan insanlara da aynısı olduğu gibi. Düzen-disiplin neden var o zaman? Adalet dediğimiz şey neden yok? Kurallara uyan ve uymayan insan arasındaki fark nerede? Başta öğretmenlerin sonra herkesin dediği ben kimsenin hakkını kimseye yedirtmem lafı nerede kalıyor? Çırpınıp durmuşum boşa. Okul düzendir demişim hep. Bastırmışım kendimi daracık satırlara. İçimden gelenleri söyleyememişim hiç. Kendi seçimlerimi yapamamışım. Hep tertip-düzen adı altında yönetilmişim. Ben düzgün olursam çevrem de düzgün olur diye yola koyulmuşum. Ama hiçeymiş. Canım yanmış, ezilmişim hep. Kendini çok iyi sananlar tarafından. Durdum hep yeni anladım. ''Durmam lazım'' benim sorunum bu sanıyordum ama aslında zaten duruyormuşum.
Kendim olamadım ben. Neden olamadım. Hep isteklerimden vazgeçtim. Hep mutsuz olmayı -ağlamayı seçtim. Herkes gibi olmaktan kaçtım. Kalabalık içine girmekten geri durdum. Elime kalem alıp yazmayı öğrendim. Sonra beni böyle de dinlemediklerini anladım. Anlattım, konuştum ve dalga geçildim. Düzen ve kurallar buysa ben bunda yokum yeni anladım. İğrençlikler dolu insanlarla aynı kefeye konuldum. Onların iğrençliklerinden güzellikleri seçemedim. Kendimi daha da kapattım. Kimsenin olmadığı bu yere.
Duvarlarım var benim. Kesin sınırlarım. İçimden atamadığım travmalarım. Kinim, nefretim.
Beni ben yapanlar hep kötü diye nitelendirebileceklerim mi? Benden iyi bir insan çıkar mı merak ediyorum. İyi de derecelendirilemeyecek kadar zor bir kelime oldu aslında. Çabalarım devam etse nereye varırım. Yazmaya devam etsem beni duyan olur mu? Benimle aynı yerde olan var mı? Ya da kendini benim hissettiklerim gibi hisseden. Beni duyan?
Ruhum daracık bir geçitte şimdi. Sıkışıp kalmakla kurtulmak arasında bir yerde. Yalnız bir kadın olup, her şeye küsüp devam mı etmeliyim? Satırlarda var olarak devam edebilir miyim? Hayatın çarpıklaştırdığı her şey için savaşmaya gücüm var mı bilemiyorum. Güçlüsün derken bile kendime aslında çok çok güçsüz olduğumu biliyorum. Direnmeye çalışıyorum bazı düşüncelere. Kendime.
Sonra diyorum ki hayat zor ama yaşamak gerçekten muhteşem... İyi insanlar hatırına...