Gereksiz yere canı yanan ben.
Gerçekten hissettiklerim boşa mı? merak ediyorum.
Bu da garip bir şekilde birden bire yok olmaya mı başlayacak. Ben bunu istemiyorum. Beni azıcık ayağa kaldıran bu acının gitmesini istemiyorum. Canım gerçekten çok yansa da.
Hiçbir şeyde başarı sağlayamıyorum. Hiçbir şeye tutunamıyorum. Çünkü hayat ya da yaşam dediğimiz bu şey çok boş geliyor. Neden böyle hissediyorum. Gerçekten depresyon dedikleri bu mu oluyor? Yani hayatından vazgeçmek mi? Kimse bilmese bile bunu içinde sürdürmek mi?
Çok müzik dinleyip kafamda sayısız hikaye yaratmak mı?
Ağlayamıyorum uzun süredir. İştahım bir açıldı ki anlatamam. Mutlu olduğum hiçbir şey yok. Matematik derslerim bile.
Canım yanıyor, nedensiz yere, birden bire.
Kitap okumuyorum, kahve içmekten eskisi kadar zevk almıyorum. Uzun otobüs yolculuklarını sevmiyorum. Yazamıyorum. Neyim var böyle?
Boş bir heves olmasını istemiyorum. Gençlik saçmalığı diye adlandırmak da istemiyorum. Büyüyor muyum? bundan mı yaşadıklarım. O hayal mi yani? Kafamdaki binlercesi bulunan o gelip geçici hikayelerden mi? Nesin sen? Kalbimdeki nesin sen? Hiçbir şeyde tutunamama neden olan nesin sen?
Ne kadar çok soru sormaya başlamışım. Eleştiriyi sever olmuşum zaman içinde. Kasıklarımdaki bu acıyı hep yaşayacak mıyım ben? Hep bu ilaçlar benimle mi olacak? Hamd edip duracağım - durmalıyım. Bence benim sorunum bu artık durmalıyım. Kimsenin benim gibi olmadığı, konuşacak, hissettiklerimi anlatacak kimsenin olmadığı bu yerde daha ne kadar çırpınacağım çiçek açmak için. Ağlayacak bir omuz, sarılacak bir beden bulabilecek miyim? Kendimi ne zaman bulabileceğim...
Gerçekten hissettiklerim boşa mı? merak ediyorum.
Bu da garip bir şekilde birden bire yok olmaya mı başlayacak. Ben bunu istemiyorum. Beni azıcık ayağa kaldıran bu acının gitmesini istemiyorum. Canım gerçekten çok yansa da.
Hiçbir şeyde başarı sağlayamıyorum. Hiçbir şeye tutunamıyorum. Çünkü hayat ya da yaşam dediğimiz bu şey çok boş geliyor. Neden böyle hissediyorum. Gerçekten depresyon dedikleri bu mu oluyor? Yani hayatından vazgeçmek mi? Kimse bilmese bile bunu içinde sürdürmek mi?
Çok müzik dinleyip kafamda sayısız hikaye yaratmak mı?
Ağlayamıyorum uzun süredir. İştahım bir açıldı ki anlatamam. Mutlu olduğum hiçbir şey yok. Matematik derslerim bile.
Canım yanıyor, nedensiz yere, birden bire.
Kitap okumuyorum, kahve içmekten eskisi kadar zevk almıyorum. Uzun otobüs yolculuklarını sevmiyorum. Yazamıyorum. Neyim var böyle?
Boş bir heves olmasını istemiyorum. Gençlik saçmalığı diye adlandırmak da istemiyorum. Büyüyor muyum? bundan mı yaşadıklarım. O hayal mi yani? Kafamdaki binlercesi bulunan o gelip geçici hikayelerden mi? Nesin sen? Kalbimdeki nesin sen? Hiçbir şeyde tutunamama neden olan nesin sen?
Ne kadar çok soru sormaya başlamışım. Eleştiriyi sever olmuşum zaman içinde. Kasıklarımdaki bu acıyı hep yaşayacak mıyım ben? Hep bu ilaçlar benimle mi olacak? Hamd edip duracağım - durmalıyım. Bence benim sorunum bu artık durmalıyım. Kimsenin benim gibi olmadığı, konuşacak, hissettiklerimi anlatacak kimsenin olmadığı bu yerde daha ne kadar çırpınacağım çiçek açmak için. Ağlayacak bir omuz, sarılacak bir beden bulabilecek miyim? Kendimi ne zaman bulabileceğim...