Yazabilecek miyim bilmiyorum. Deneyeceğim ama içimden geldiği gibi. Hayatımda devamlılık diye bir şey yok . İstekler, hayaller gökten yağmur gibi boşanırcasına ama hırs, azim baş harfleri bile yok. Çok sıkılganım bu aralar. Konuşup tahammül edebileceğim kimse yok. Kimsenin bana inanmadığı bir dönemeçteyim. Beni destekleyen onca insan şu an yanımda değil şaka gibi. Vurdusu, kırdısı çok olan aksiyon filmi gibiyim. Ruhuma iyi gelebilecek hiçbir şey bulamıyorum. Neden böyleyim. Aşırı keyifsiz, mutsuz, uykusuz biri oldum çıktım. Depresyon belirtileri diyeceğim ama değiller gibi. Bir yandan da öyleler sanki. Bazen ruhsal olarak gerçekten hasta olduğumu düşünüyorum. Öyle miyim? Ne fark eder ki. Bu dünyayı anlayabilen insana deli derler. Sanki geri kalanlar çok normalmiş gibi. Düşüncesiz ve ahlaksız bir ülkede yaşamaya, kendim için çabalamaya çalışıyorum. Herkes birden değişken bir yapıya bürünürken ben iyice içime kısılıp kalıyorum. Çok da önemliymiş gibi insan davranışlarını araştırıyorum. Sana ne insansılardan, sana ne! Artık yazdıklarım da bir şeye benzemiyor. Kafam bulanık. Neyim var böyle. Eskisi gibi olmak değil de hissetmek istiyorum. Bittiğimi hissediyorum yavaş yavaş. Kabullenmek istemediklerimi kabullenmeye başlıyorum. Birer birer vazgeçiyorum vazgeçmem asla dediklerimden. Binlerce yüz gözlemliyorum. Dolanıyorum, bakıyorum, öğreniyorum, okuyorum, dinliyorum ama yetmiyor. Eskisi gibi bana yetmiyor. Rahatlatmıyor. Kedilerden bu kadar neden korktuğumu bulamayan Psikolojiye dalıyorum. Ordan da eli boş dönüyorum. Kimsenin motivasyonu iyi gelmiyor artık. Kimsenin motivasyonuna ihtiyacın yok zaten diyorum. Renkleri sevmiyorum artık. Gülümsemekten, bildiklerimi paylaşmaktan, destek vermekten, yardım etmekten vazgeçiyorum hızlıca. Yazıp yazıp duruyorum ama yazdıklarım ne ifade ediyor bilmiyorum.
Hartfield'in vasiyeti üzerine mezar taşına Nietzsche'nin şu sözleri yazılmış :
-''Öğle vakti aydınlığında anlaşılır mı gece karanlığının derinliği?''
İşte bu beni de ifade ediyor diyorum ruhum saklı ajandama.
I have a lot to say. Susuyorum. İfadesizim. Yıldızlı bir gecenin müsveddesi gibiyim sözüne katılıyorum. İtiraf edemiyorum kendi kendime kendimi. İtiraf artık tedavülden kalkmış bir kağıt para zaten. Samimiyet, ahlak, dil de öyle. Dini, ahlakı bütün gibi duran gösterişçilerden hızla uzaklaşıyorum. Bütün iğrençlikler onlarda, görebiliyorum. Artık sevgiyi hissedemiyorum. Kendi gibi olan birilerini çevremde göremiyorum. Gittikçe kendimi yok ediyorum, mahvediyorum. Bunları okuyacak insanların ne düşüneceğini tahmin etmeye çalışıyorum. Ne düşündün benim hakkımda merak ediyorum. Sonra ^varış-görünüş ve hiddetle terk ediş^ diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Hep başkalarının tercihleriyle yaşamak zorunda kaldığımı anlıyorum. Kendi istediklerimi hiç bir zaman seçemediğimi. O lise yıllarının iğrenç kumpaslarını ve berbat arkadaşlıklarını düşünüyorum. Tabi ki iyi insanlar da kazandım . Ama kötü ruhlular sayesinde tecrübe de edindim kimseye güvenme diye. Bu kadar saf bakma dedim hep. Bunu yeni yeni başarabiliyorum. Artık çevrem için bir çabam yok. Kimse için değişmeye niyetim de. Yanımda olmak isteyene kalbim açık olacak. Tabi ki sınırlı sayıda ve sürede. Birlikte susabileceğim ya da kimsenin yanında ağlayamadığım için (duygularımı son aşamasına kadar çoğu zaman saklamayı tercih ederim) ağlayabileceğim insanlara kalbim açık olacak sanırım. Bekliyorum rıhtımda. Beni bulabilecek ilk kişiyi.
''İyi niyetli ve sevimli bir kızdan kalanlar
Sallanıyor durmadan boş salıncaklarda
Üzgünüm diyor,
Bir mutluluk şiiri yazamam bu saatten sonra!''
Yazımın haricinde eklemek istediklerim var!
Bana leyden535@gmail.com adresinden mesajınızla ulaşabilirsiniz.
Bir de önerimdir kitap okuyun ve okutturun . Kötü bir gelecek bizi bekliyor çünkü.
Haruki MURAKAMİ- Rüzgarın Şarkısını Dinle
Okursanız belki bir şeyler paylaşmış oluruz.
Mabel Matiz - Fırtınadayım