Durdum bugün. Beni sevdiğini sandığım her kişiyi tek tek düşündüm. Neden beni seviyorlardı. Biri babam olduğu için diğeri annem bir diğeri ise ablam olduğundan. Peki ya gerisi. On parmağımı geçmeyen bu insanların amacı neydi? Neden çevremde olma gereksinimi duyuyorlar? Neden yüzüme gülümsemeye zorluyorlar kendilerini bu insanlar? Neden yanımdaymış gibiler? Dikkat ettim yüzlerinin her bir çizgisine. Her bakışlarına. Ellerinin hareketlerine, oturuş biçimlerine. Samimiyetlerini ölçmeye çalıştım. Tabi ki başarısız oldum. Başarılı olduğum hiçbir şey yok ki şu zamana kadar. Hep biraz daha incinme ve göz yaşı. O sınıfta, o anda, o öğretmenimin dediğini düşünürüm hep " Sen çok güçlüsün". Hayattan alacağı en büyük hüznü almış olan öğretmenim bana bunu söylediğinde ne hissettim bilmiyorum. Ama şu an anladım değerini. Ona ulaşmayı çok istedim. Sevdiklerinin iyi olup olmadığını, kendinin de güç savaşını kazanıp kazanamadığını sormak istedim. Bunu da başaramadım. Ruhunun samimiyetine inandığım tek insana bir daha nasılsın diyebilir miyim bilmiyorum ama onun bana öğrettiği insanlık hep benimle olacak. İleride güçlü bir kadın olmayı başarabildiğimde kadın olarak belki ben de onun yaptığını yapabilirim. Buralarda ne kadar varım bilmiyorum. Ne kadar güçlü olmayı denerim onu da. "Neşelen ve kendi savaşını kazan" sözümü ne kadar yerine getirebilirim. Sanırım bendeki bu hüzün hep kalacak. Gelecekte de sadece ağlarken bir şeyler yazabileceģim galiba. Hiç geçmeyecek hüznüm, kinim. Hiç unutamayacağım yaşadığım rahatsız edici anları. Hep böyle uyuyamayacağım geceleri. Hep düşüneceğim çünkü ben. Düşündükçe kuracağım. Kurup kurup duracağım. Sonra satırlar yetmeyecek. Ağlamak yetmeyecek. Uyuyamamak geçirmeyecek . Beni müzik sakinleştiremeyecek. Ne yapacağım o zaman. Kime sarılacağım....