"Hayallerim Ya Çok Bekleyeceksiniz Ya Da Beklemenize Gerek Bile Yok'' ↫엘리프 일기 ↫Elif'in Günlüğü ↫Elif's Diary

Nazofarenksi öğretti hayat bana bugün. Çok ender olan bu şeyi bugün öğrendim. Aslında bu fakirlik içinde ne kadar da zengin olduğumu bir kez daha yüzüme vurdu. Neler yaptım şu ana kadar dedim bugün ilk kez kendime. İlk kez gelecek denen o yaşantının hiçliğini hissettim kalbimde. Kendime takıntı yaptığım şeyleri, takıntı yaptığım insansıları tekrar gözden geçirmemi sağladı. Çok iyi sandığım aslında hiç iyi olmayan şeyleri tekrar tekrar düşündüm. Hayatları çok iyiymiş, çok mutlularmış, sorunları hiç yokmuş gibi ikide bir instagrama fotoğraf atıp gezen insansılardan tekrar nefret ettim. Hep depresyonda geçen hayatımı gördüm karşımdaki televizyonun yansımasında. Yanıp sönen şarj ışığının aydınlattığı kadardım dünyada. Daha fazlasını istedim hep. Daha da çoğunu. Bütün insansılar gibi doyumsuz olduğumu anladım. Kendi kendimi bitirdiğimi anladım. Yitip giden kişiliğimi gördüm bugün. Hep başarısız olan benliğimi hissettim. Fark yaratmak isteyip eline yüzüne bulaştıran kendimi gördüm. Ruhsuz, doyumsuz,  hissiz, sevgisiz bir insansıya dönüştüğümü gördüm. "Bugün son olsun" bunu istediğimi hissetmek istedim. Müzikle varolamayacağımı gördüm. Beni asla duyamayacağını...